Wyprawa na Śnieżkę

Pamiętam dobrze kiedy pierwszy raz wchodziłam na Śnieżkę – było to dokładnie 17 lat temu. Od tamtej strony podejście, schroniska czy wrażenie się nie zmieniło, zmieniło się za to moje podejście do Śnieżki i ceny w schroniskach. 

Gdy pierwszy raz tam wchodziłam – byłam dwa lata po kontuzji kolana i nie potrafiłam się z tym pogodzić, a przede wszystkim nie potrafiłam obchodzić się tym zepsutym kolanem. Wejście do Świątyni Wang z Dolnego Karpacza, gdzie rozbiłyśmy na dziwko namioty już było wyzwaniem, a co dopiero Śnieżka.

Pamiętam to jako wyczyn okupiony potem, krwią i łzami – nie wspominam tego dobrze – długo ta góra kojarzyła mi się fatalnie. Moje drugie podejście było niespełna trzy lata później – tym razem podeszłam do sprawy profesjonalnie – tym bardziej, że już potrafiłam obchodzić się z zepsutą nogą, a do tego miałam drugą już w opłakanym stanie. Ale tamto wejście pamiętam jako coś pięknego – delektowałam się każdym metrem, każdym widokiem – to było dobre wejście. 

Potem Śnieżka była zdobywana przeze mnie jeszcze kilka razy – zawsze wywierała na mnie wrażenie, zawsze pokorą na Nią patrzyłam – zresztą taką samą pokorę mam do wszystkich szczytów, ale ta wyprawa była inna, BYŁA WYJĄTKOWA – to była PIERWSZA WYPRAWA na Śnieżkę Julki. 

Tym razem podjechaliśmy na parking niedaleko Świątyni Wang i ruszyliśmy na szlak. Szybka przerwa na zdjęcia, kupno biletów do Karkonoskiego Parku Narodowego i już byliśmy w drodze – Nasz szogun 9bo tego nie da się inaczej nazwać) zamiast iść biegła pod górę – by na wysokości zejścia na Słoneczniki kategorycznie zażądać aby Tata WZIĄŁ JĄ NA BARANA. 

Takim oto sposobem ja dostałam plecak, a Małż Kochanego Ciałka w postaci 15kg Julki :) - żeby Ona chociaż chciała wysiedzieć, ale nie – po kilku minutach zachciała znowu maszerować, potem znowu na barana i tak w tą i z powrotem, aż do zejścia na szlak prowadzący do SAMOTNI – tam bloki skalne tworzące swoiste schody uratowały plecy Małża – bo Julka stwierdziła, że po schodach to Ona są da radę – tak przewędrowała do Domku Myśliwskiego a potem pod samą Samotnię. 

Należę do DUMNYCH matek  - byłam dumna gdy powiedziała pierwsze słowo, gdy zaczęła raczkować, gdy stanęła na nogi i gdy zrobiła pierwsze siku na nocnik – dzisiaj byłam DUMNA JAK PAW – moja trzyletnia córka sama (no dobra z rodzicami) chodzi po górach – robi to co ja kocham, o czym zawsze marzyłam – TAK ZARAZIŁAM JĄ TYM.

Teraz śmiało mogę kupić Jej karabińczyk, uprząż i powiesić na ściance :)

Zaraziłam Ją jeszcze czymś – zdjęciami – w drodze powrotnej Julka musiała mieć robione zdjęcia z kamieniami, na kamieniach, koło krzaka – „mamo z tym kamieniem nie mam jeszcze zdjęcia, o i z tym też nie mam” – stawała i mówiła „uśmiech proszę”

Wspominałam wcześniej, że kupiliśmy Jej buty trekkingowe – wolałam nie ryzykować zwichnięcia stawu skokowego, czy złamania z powodu sandałków w górach – notabene jak można iść w góry w japonkach – spotkaliśmy kilka takich KWIATKÓW na szlaku. Ja wiem, rozumiem że tam się ludzie nie wspinają, ale na MIŁOŚĆ BOSKĄ to góry, chodzi się po kamieniach, wyślizganych blokach skalnych, po różnym podłożu o różnym nachyleniu – a tu gwiazda bach w japonkach, albo w takich klapach na małej kaczuszce – MASAKRA.

Wracając do tematu – wybraliśmy, przymierzyliśmy, kupiliśmy – Julka zachwycona wszystkim opowiada, że Mama kupiła Jej BUDOWLANE BUTY – czytaj. Zabudowane.