styczniowe rozważania

Jakoś mam dzisiaj nastrój do przemyśleń, rozważań - nie bójcie się nie będą to rozważania filozoficzne nad sensem życia.
Nasz kot skłonił mnie do odpowiedzenia sobie na kilka pytań.

Nie wiem czy kiedyś wspominałam tutaj, że mamy kota - wielkiego rudego kocura - wiadomo rude to wredne. Wiedziałam to kiedy decydowaliśmy się właśnie na ten egzemplarz - w końcu kilka lat miałam rudy kolor włosów - a chyba nawet powinna z takimi się urodzić. No nic - nie miało być przecież o mnie.

Stefan - bo tak się to rude bydle nazywa - w swoim pięcio i pół letnim życiu - miał kilka incydentów wskazujących że rudy to nie kolor, a charakter - incydenty nie były ani spektakularne, ani specjalne groźne, ani nawet jakoś specjalnie zasługujących na uwagę - jak to kot ma swój świat, chodzi własnymi ścieżkami i takie tam.
Nie niszczył, nie gryzł, nie drapał - raz zdarzyło się, że skoczył komuś na głowę - ot takie to incydenty.

Celowo używam formy przeszłej - ponieważ od jakiegoś czasu - Stefan przechodzi samego siebie - rujnując nasz dom. Zabrakłoby mi palców aby napisać co zniszczył.

Dziwne, bo nie był jakoś specjalnie zazdrosny o Niunię powiedziałabym, że ją uwielbia - wiem jest dziwny - nigdy jej nie drapnął nie ugryzł - raz jeden na Nią fuknął, ale wtedy ewidentnie przegięła. Za to od wspomnianego pewnego czasu dewastuje Jej pokój - nie ma chyba już tam mebla lub elementów ozdobnych które nie byłyby przez niego zniszczone. Zamykanie drzwi nic nie dało - ponieważ zniszczył drzwi.

Ręce opadają mi już do samej ziemi - nie mam pomysłu co robić - tłumaczenie kotu - cóż, specjalnie nie ma sensu, choć robię to z uporem maniaka, bicie kota - nie - jestem totalnym przeciwnikiem bicia zwierząt - tym bardziej nie zaryzykuje, że po takiej akcji znajdę jego odchody w moich ulubionych butach, lub pociętą torebkę - bo wiecie kot, kotem - ale rudy kot - to już kumulacja.

Dzisiaj czara goryczy się przelała - trzy dni temu Niunia dostała śliczny gruby dywan do pokoju - dzisiaj okazało się, że kotu się nie spodobał i są w nim dziury.

A moje rozważania, zaczynają zbliżać się do apelu - "Oddam kota w dobre ręce" - bardzo tego nie chcę, ale zaczynam mieć tego dość.