spalona ze wstydu

Zauważyliście, że odkąd macie dzieci uważacie na to co mówicie, jak mówicie - a zasób Waszego słownictwa wszedł na wyższy poziom.

Przez pięć lat miałam sporo czasu aby nauczyć się, że nie zawsze powinnam o pewnym kwestiach mówić, wspominać - nawet jeżeli to najlepsza wymówka na świecie. Kilka razy powinnam boleśnie ugryźć się w język, ale nie - jak powiedziało się A, to potem trzeba przyjąć na klatę czerwony odcień twarzy.

źródło

Jeżeli uważacie, że przy dziecku możecie powiedzieć o wszystkim - czytajcie, stukajcie się w głowę i błagam wyciągajcie wnioski.

Historia przydarzyła mi się osobiście jakieś 1,5 roku temu (dlaczego dopiero teraz o tym wspomina, bo gdy o tym pomyślę nadal robię się czerwona na twarzy).

Akcja dzieje się w sklepie, na dziale z zabawkami - Julka widząc jakąś zabawkę (podobną do tych które walają się po pokoju).

Julka: Mamo kupisz?

Ja: nie Kochanie, bo masz już taką lalkę

Julka: Mamusiu, ale takiej nie mam,, mam w innym ubranku

Ja: to może potrzebujesz tylko ubranka, a nie całej lalki

Julka: nie, bo jak rozbiorę tą lalę, to ona będzie goła w sklepie.

już chcę wychodzić, ale Julka nie daje za wygraną (nie płaczę, nie krzyczy, nie rzuca się na podłogę, ale patrzy tymi oczami spaniela, na które jestem zdecydowanie za miękka) - do głowy wpada mi wymówka stara jak świat.

Ja: Kochanie, nie kupię Ci tej lalki, bo Mamusia nie ma pieniążków! 

Julka popatrzyła, przytaknęła i za rączkę wyszła ze mną ze sklepu (a ja poczułam, że wygrałam - nie długo się tak czułam).

Następnego dnia, gdy odbierałam Julkę z przedszkola - poczułam na własnej skórze ... otóż, w trakcie, gdy Julka ubierała się w szatni zaczepiła mnie jedna z Pań i delikatnie, tak aby mnie nie urazić zapytała:

Pani: Przepraszam, ale czy jako Przedszkole możemy jakoś pomóc?

Ja: yyyyy

Pani: rozumiem, że czuje się Pani niezręcznie, ale gdyby trzeba było jakoś rozłożyć na raty czesne ... (tutaj urwała, najwyraźniej widząc moją minę i cegłę na twarzy)

Ja: yyy

Pani: bo widzi Pani, Julka wspominała, że mają Państwo problemy finansowe

Ja paliłam się ze wstydu, Pani chyba też - gdy grzecznie opowiedziałam Jej o sytuacji z kupnem kolejnej lalki. Ja już nie używam argumentu / wymówki "nie kupię Ci tego, bo nie mam pieniędzy"

Druga sytuacja, miała miejsce kilka dni temu, gdy wracałam z Julką od logopedy. Jadąc autobusem powiedziałam, że jak wysiądziemy to pójdziemy do piekarni po jakąś bułeczkę, bo zabierając Ją z przedszkola ominął Ją obiad.

Julka: będę mogła sobie wybrać?

Ja: jasne

Julka: to chcę gniazdko

Ja: a może taką pyszną drożdżówkę z kruszonką?

Julka: a zjesz ze mną?

Ja: Nie, Kochanie

Julka: dlaczego?

Ja: Bo Mamusia nie je słodyczy (w domyśle ograniczam, a na jednej drożdżówce mogłoby się nie skończyć)

Julka z triumfem w głosie: Mamo, a wczoraj jadłaś lody - a to przecież też słodycze.

Ja zrobiłam się rumiana, a pasażerowie siedzący blisko Nas wybuchli śmiechem.

Przekonałam Was?